Ήταν κάποιο
καλοκαίρι του ’60…
Οι ατμοί του χρόνου έχουν
θολώσει τη μνήμη της, δεν θυμάται πια ημερομηνίες …μόνο την ατμόσφαιρα κι ένα
ανοιξιάτικο απόγευμα στην «Αλάσκα», στην Κηφισιά. Σιγοπίνει τον καφέ της και
ψαχουλεύει στον κουρνιαχτό των χιλιάδων αναμνήσεων της το χρώμα των μαύρων
μαλλιών του και μαζί το άρωμα του καφέ που έπιναν μαζί σε ένα από τα ξύλινα
τραπεζάκια φτιαγμένα από κορμό πεύκου. Θυμάται τα νιάτα τους και τον καφέ στην
«Αλάσκα»….
Πίσω στο σήμερα- μια φιγούρα ακαθόριστη
προβάλλει κρατώντας ένα ποτήρι καφέ και λέει: «Ο τελευταίος καφές στην Αλάσκα»...μια σπονδή γυάλινων αποσπασμάτων μνήμης.......
Café Alaska, Κηφισιά, Αθήνα
P.S: Θερμές ευχαριστίες σε όσους
συνέβαλλαν στην πραγματοποίηση της Performance: 22/07/2017
