«Την έλεγαν Φτελιά. Δεν είχε άλλο
όνομα κι αν είχε το είχε ξεχάσει. Προχωρούσε στο χιόνι μαζί με το κουβάρι της. Το
άφηνε πίσω της σαν ματωμένη σπονδή. Για χρόνια κάνει το ίδιο. Ξανά και ξανά.
Ησυχία παντού. Μια σιγαλιά περίεργη. Αφήνει τη σκέψη να τρέξει, να κρυφτεί σε
μονοπάτια παράξενα. Γονατίζει και φτιάχνει στο χιόνι σχήματα με το νήμα.
Στροφές, γυρίσματα. Μαλακό νήμα, μαλακό χιόνι. Η ψυχή μαλακώνει απ’ το χρόνο κι
ανοίγεται. Γυρνά και κοιτά τον ορίζοντα. Είναι λευκός, φωτεινός, αδιαπέραστος.
Παίζει με το κουβάρι ανάμεσα στα χέρια
της. Είναι μια εύπλαστη μαλακή μάζα. Προχωρεί στο χιόνι ορίζοντας τη ψυχή της.
Το κουβάρι, μια κόκκινη μπάλα από συναισθήματα της καίει το χέρι. Φτάνει στο
κούτσουρο. Το βάζει πάνω στο δέντρο. Το κοιτάζει και σιωπά. Θα το αφήσει
εκεί...να μείνει, να είναι. Για μια στιγμή, ίσως και για χρόνια. Όποιος περνά
από εκεί θα ξετυλίγει τις δικές του ιστορίες...».
Πηνελόπη Γαίτη, Συνδέσεις Κόκκινης μνήμης 1, Φλώρινα 2016
Πηνελόπη Γαίτη, Συνδέσεις: Κόκκινη μνήμη-το αυτό ή το άλλο; Αθήνα 2016
