Το βλέπειν της ψυχής...μπροστά σε
ένα ανθρώπινο τοπίο από πάθη και λάθη που ζυμώθηκαν μέσα στο χρόνο ...η
διαίσθηση πως η λύτρωση βγαίνει μόνο μέσα από την τέχνη ....η αναγκαιότητα
ύπαρξης ενδοδραματικής όρασης που χαρίζει στον άνθρωπο τη δυνατότητα του οράν,
τη δυνατότητα να θεάται τον εαυτό του, αλλά και να γίνεται ο ίδιος υποκείμενο
θέασης αναστοχαζόμενος το παρελθόν ως ένανα πρόσωπο πάσχων που λαλεί τη
διαφορετικότητα του, τις εμμονές και τις αμφισημίες της ψυχής του γιατί:
«Ο δρόμος που οδηγεί κοντά μου βρίσκεται εντός σου.
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ’ ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου». Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα [Α’ Τόμος] (1978)
Σκύψε βαθιά πολύ βαθιά σου
τόσο που να λυγίσεις όλος σ’ ένα τόξο
να σφεντονήσεις το βέλος στη σιωπή.
Εκεί ανατέλλει το φως μου που αγαπάς
το δικό σου φως
το φως όλου του κόσμου». Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα [Α’ Τόμος] (1978)
«Η ανθρώπινη ψυχή, ως εντελέχεια σώματος
φυσικού που διαθέτει τη ζωή εν δυνάμει» (Αριστοτέλης, περί ψυχής, 412a27-28),
αναζητά την τελείωσή της μέσα από τη δημιουργική διαδικασία που της προσφέρει η
τέχνη. Ο καλλιτέχνης αγκαλιάζει την ομορφιά της, ανιχνεύει τις πολυποίκιλες
φόρμες της, ενώ παράλληλα την ίδια στιγμή επανεφευρίσκει τη βαθύτερη σφαίρα της
ψυχής του. Ο αγώνας είναι συχνά επίπονος και δύσκολος. Η νοητική αντίληψη του
χρώματος, η διεισδυτικότητα της γραμμής, η ασάφεια και η ευκρίνεια του σημείου,
η απόδοση της φθοράς, η οριοθέτηση της δομής, η έκφραση του συναισθήματος, η
βιωματική προσέγγιση του τοπίου, όλα μαζί συναθροίζονται και δημιουργούν
τέχνη...
Αντιμετωπίζουμε
την τέχνη σαν ιερό σημείο, πονάμε για αυτή, ζητάμε το ανέφικτο... Κάθε
καλλιτέχνης είναι μια εμμονή, μια ιστορία, μια μοναδική σχέση με τον χρόνο και
το τόπο. Αντλεί από το περιβάλλον του ερεθίσματα, γίνεται διαμεσολαβητής της
φύσης και του χρώματος, αναγνωρίζει την ταυτότητά του μέσα από το πάθη και τους
φόβους του, γίνεται καθημερινά ο πρώτος θεατής της τέχνης του, συμπλέει με την
αυτοαναφορικότητά του, συνεργάζεται αθέατα με τους άλλους, γίνεται κομμάτι μιας
αέναης συμπαντικής εξέλιξης που τροφοδοτεί το έργο του με σημεία, γραμμές,
επίπεδα και χρώματα που συναποφασίζουν για τη ροή της τέχνης του. Η τέχνη
αγκαλιάζει πάντα την αλήθεια του καλλιτέχνη: τον πόνο, τη χαρά, τη θλίψη, τις
θεάσεις, τις σκέψεις του.Οι συνυπάρξεις είναι όμορφες, γεννούν ιδέες, φερνουν
κοντά τον έναν καλλιτέχνη με τον άλλο, όπως αυτή τη φορά οι: Νίκος Καλαφάτης,
Πηνελόπη Γεωργακοπούλου, Όλγα Χανδέλη, Ελένη Σακαλή, Τάνια Στεργίου, Ελένη
Σιακανδάρη, Αντωνία Φλέγγα, Λία Λιάκου, Ντία Μάνεση, Σοφία Ζέρβα, Αφροδίτη
Μπουρζόγλου, Αθανασία Καρατζά, Ευαγγελία Καρατάσου.
Επιμέλεια Έκθεσης: Πηνελόπη Γαίτη
