Πηνελόπη Γαίτη: «Συνδέσεις κόκκινης μνήμης...»

   «Την έλεγαν Φτελιά. Δεν είχε άλλο όνομα κι αν είχε το είχε ξεχάσει. Προχωρούσε στο χιόνι μαζί με το κουβάρι της. Το άφηνε πίσω της σαν ματωμένη σπονδή. Για χρόνια κάνει το ίδιο. Ξανά και ξανά. Ησυχία παντού. Μια σιγαλιά περίεργη. Αφήνει τη σκέψη να τρέξει, να κρυφτεί σε μονοπάτια παράξενα. Γονατίζει και φτιάχνει στο χιόνι σχήματα με το νήμα. Στροφές, γυρίσματα. Μαλακό νήμα, μαλακό χιόνι. Η ψυχή μαλακώνει απ’ το χρόνο κι ανοίγεται. Γυρνά και κοιτά τον ορίζοντα. Είναι λευκός, φωτεινός, αδιαπέραστος. Παίζει  με το κουβάρι ανάμεσα στα χέρια της. Είναι μια εύπλαστη μαλακή μάζα. Προχωρεί στο χιόνι ορίζοντας τη ψυχή της. Το κουβάρι, μια κόκκινη μπάλα από συναισθήματα της καίει το χέρι. Φτάνει στο κούτσουρο. Το βάζει πάνω στο δέντρο. Το κοιτάζει και σιωπά. Θα το αφήσει εκεί...να μείνει, να είναι. Για μια στιγμή, ίσως και για χρόνια. Όποιος περνά από εκεί θα ξετυλίγει τις δικές του ιστορίες...».

 Πηνελόπη Γαίτη, Συνδέσεις Κόκκινης μνήμης 1, Φλώρινα 2016 

 Πηνελόπη Γαίτη, Συνδέσεις: Κόκκινη μνήμη-το αυτό ή το άλλο;  Αθήνα 2016

                                              

Πηνελόπη Γαίτη: Performance:Αθήνα-Κηφισιά: «Café Αlaska- O τελευταίος καφές».

Οι γενιές που πέρασαν, οι λέξεις που ειπώθηκαν…..

Ήταν κάποιο καλοκαίρι του ’60…

    Οι ατμοί του χρόνου έχουν θολώσει τη μνήμη της, δεν θυμάται πια ημερομηνίες …μόνο την ατμόσφαιρα κι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στην «Αλάσκα», στην Κηφισιά. Σιγοπίνει τον καφέ της και ψαχουλεύει στον κουρνιαχτό των χιλιάδων αναμνήσεων της το χρώμα των μαύρων μαλλιών του και μαζί το άρωμα του καφέ που έπιναν μαζί σε ένα από τα ξύλινα τραπεζάκια φτιαγμένα από κορμό πεύκου. Θυμάται τα νιάτα τους και τον καφέ στην «Αλάσκα»….

    Πίσω στο σήμερα- μια φιγούρα ακαθόριστη προβάλλει κρατώντας ένα ποτήρι καφέ και λέει: «Ο τελευταίος καφές στην Αλάσκα»...μια σπονδή γυάλινων αποσπασμάτων μνήμης.......

   

Café Alaska, Κηφισιά, Αθήνα

P.S: Θερμές ευχαριστίες σε όσους συνέβαλλαν στην πραγματοποίηση της Performance: 22/07/2017